Placek chlebowy z oliwkami

Od dawna miałam chęć na smakowe pieczywo. A w zasadzie na taki placek, który będzie smakowy, a nie będzie pizzą. Więc ów smak musi muszą mu nadać składniki, a nie farsz, jak to się dzieje w pizzy. Zaczęłam wymyślać, co mogę włożyć do ciasta, żeby wyrosło i nie zostało nadmiernie obciążone, a z drugiej strony, żeby było wyraźne w smaku. Wybór padł na oliwki i suszone pomidory, bo placek miał mieć charakter śródziemnomorski. Wyglądał pięknie już jako surowy. Amelka stwierdziła, że jest niesamowity. Po upieczeniu można było podziwiać nie tylko jego wygląd, ale i smak. Byliśmy po obiedzie, więc wyniosłam placek na desce na taras, żeby tylko zrobić zdjęcia. Wzięłam nóż, ucięłam kawałki, na co Amelka stwierdziła:

– Mamooooooooo, weź już skończ cykać te fotki. Daj mi wreszcie kawałek placka i pozwól się zaszyć w pokoju…

Tak też uczyniłam. Wolę córki wypełniłam. Ale Amelka nie odeszła do pokoju po pierwszym kawałku. Została na kolejne. Ja też się zajadałam z przyjemnością. Na tę degustację nadjechał Olek. Z powściągliwością dla nowości, jednocześnie widząc nasze rozsmakowane twarze, poprosił o mały kawałek, zaznaczając, że ma być bez pomidorka. Powiem tylko, że nie poprzestał na jednym, a każdy kolejny kawałek był większy od poprzedniego. I tak to najedzeni po obiedzie, spożyliśmy ponad połowę placka na jeden raz. Zastanawiam się, czy popadliśmy w obżarstwo, czy tylko niewinnie eksplorowaliśmy przestrzeń zarezerwowaną dla kulinarnych smakoszy 😉